Eskiden en kısa tatilimde bile valizimi doldurur, o kadar eşyayı boş yere taşırdım. Çoğunlukla evden çıkmayı seven bir insan değilim. Üzerimdekiler hariç hava durumuna göre bir farklı kıyafet daha alsam 10 günlük tatilde bile bana fazla gelirdi. Artık akıllandım ve öyle yapıyorum. Hatta durumu abarttım, neredeyse kendimden başka bir şey almıyorum. Bu sebeple kardeşimin Ankara’dan gelişini dört gözle bekliyorum. Hem beden hem zevk hem de saç ve cilt özellikleri bakımından aynı olduğumuz için onun getirdiği her şeye bir kez elimi sürüyorum. Beğendiklerimi hemen valiz transferiyle kendime ayırıyorum.
Bu seneye kadar aynı evde yaşadığımız için her şey daha kolay oluyordu. Valizlerimizi ortak hazırlıyor, ne götürüp ne götürmeyeceğimize birlikte karar veriyorduk. İki kişi olunca valiz taşıma sorunu da çözülmüş oluyordu. Fakat artık kendisi Ankara’da yaşıyor. Tatillerimiz de eskisi gibi aynı zamana denk gelmediğinden çok az görüşebiliyoruz. Bunun en kötü yanı “Bugün ne giysem?” diye düşünürken alternatif olarak bakabileceğim bir dolabın daha olmayışı. Benim sandığım ve sıklıkla giydiğim birçok eşya artık Ankara’da!..
Önceden aldığım haberlere göre bana almış olduğu hediyeler var: Ne olduğunu hayal edemediğim ama anlatıla anlatıla bitirilemeyen bir çanta, “Sana yılbaşı hediyesi elbise aldım.” diye bir kez sözü edilmiş bir elbise, zorla aldırdığım bir kozmetik seti, yanlış hatırlamıyorsam bir de öğretmenler günü hediyem var. Yani anlayacağınız çok büyük beklenti içindeyim ve kardeşimin yolunu gözlüyorum. Ne kadar sevgi dolu bir ablayım, değil mi?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder